بشارتی برای بشریت

خبر می رسد که چند هزار نفر در فلان کشور آفریقایی بر اثر سوء تغذیه در حال مردن هستند! من و تو شب این خبر را می شنویم و صبح از خواب بیدار می شویم و می رویم دنبال زندگی مان. چه بر سر بشریت آمده است؟ در قرن 21 هنوز باید انسان هایی از گرسنگی بمیرند و بقیه نگاه کنند؟ عجب دنیایی! باورم نمی شود. این قدر ظلم زیاد است که از گرسنگی تلف شدن اصلا ظلم نیست. خیلی هم مرگ خوبی ست. یک لحظه فکر کن. چیزی نداریم که بخوریم. نه به این معنا که چیز خوبی نداریم که بخوریم. مثلا میوه نداریم یا برنج نداریم یا نان گندم نداریم. هیچ چیزی نداریم. هیچ چیز...

در جلوی چشم چند میلیارد انسان میلیون ها انسان دیگر از گرسنگی یا نداشتن آب آشامیدنی سالم میمیرند. وای بر ما. وای بر این بشریت. اسم ما انسان است؟ این همان بشیریتی ست که ادعای کرامت انسان را دارد؟ همان که نمی خواهد حق آزادی اش را حتی فرامین خدا محدود کند؟ همان بشریتی که برای علم آنقدر ارزش قائل است که کیلومتر ها زیر زمین و هزاران سال نوری بالای زمین را کاوش می کند؟ همان که به محیط زیست اهمیت می دهد؟ قوانینی برای حیوانات خانگی وضع می کند؟ همان که شبانه روز برای رفاه بیشتر انسان ها تحقیقات علمی انجام می دهد؟ نفرین بر این بشیرت. ننگ بر تو باد. در طول تاریخ هیچ کاری نیست که تو موجود دو پا انجام نداده باشی. اگر «انی اعلم ما لاتعلمون» خدا نبود باید بگوییم حق با فرشته ها بود. این چه موجودی ست. گرگ و کفتار در توحش به گرد پای او هم نمی رسند. تو را به عذاب دردناک و ابدی خدا بشارت می دهم.