سیر
شاید این جمله معروف را شنیده باشید که «فلسفه، برای آدم های سیر است.» به این معنا که فلسفه برای انسان نان نمی شود. کسی به سراغ فلسفه می رود که دغدغه ی معاش ندارد.
آیا شما با این جمله موافقید؟
من کاملا موافقم؛ اما به معنایی دیگر!
انسان هایی را می شناسم که فقط به این فکر می کنند که چه بخورند، چه بپوشند و چطور شهوت جنسی خود را آزاد کنند!
بخش عمده ای از تفکراتشان در مورد این است که چه کار کنند تا بیشتر مورد توجه و احترام دیگران قرار بگیرند. چطور می توانند بیشتر بر دیگران فخر بفروشند. چطور می توانند سر دیگران کلاه بگذارند و از غفلت دیگران بیشترین استفاده را ببرند. انسان های دیگر برایشان هیچ ارزشی ندارند. آن ها فقط ابزارهایی هستند برای رسیدن به لذایذ. خدا هم که وجود نداشته باشد بهتر است. چون در بسیاری از اوقات مانع لذایذ است! کمک به دیگران حتی با کم ارزش ترین نیت _ یعنی با نیتِ «تو نیکی می کن و در دجله انداز...»_ برایشان مضحک است.
واقعا نمی دانم چنین انسان هایی چطور می توانند فلسفه بخوانند، فلسفه بدانند یا فیلسوف شوند.
چطور می توانند در مورد حقیقت وجود و علت فاعلی و غایی هستی فکر کنند!
فلسفه برای آدم هایی ست که از لذت هایی دنیایی سیر هستند. از این دنیا و مافیها بریده اند. میل لذت جویی و لذت پرستی آنقدر در وجودشان قوی ست که لذت هایی دنیایی برایشان مثل شیرینی یک آدامس نعنایی ست که زود تمام می شود و کم کم تلخ می شود و کم کم خسته کننده.
فلسفه برای آدم های سیر است. آدم هایی که از دنیای فانی سیر شده اند. دیده فرو بسته اند و آرزوی دیار باقی را دارند.
